ή αλλιώς “σφάξε με αγά μου να αγιάσω”! Ήμαρτον πια με τα τουρκικά τηλεσκουπίδια. Το παράκατω άρθρο μου αφιερωμένο στους λάτρεις των… μπουνταλάδων.Χονκιάρ Tv
Η πνευματική ένδεια, ο πιθηκισμός, η αλλοτρίωση και η βλακεία του σύγχρονου Έλληνα έχουν φτάσει σε τέτοια δυσθεώρητα ύψη που καθημερινά καταπίνει αμάσητα οποιοδήποτε χαμηλής κουλτούρας υποπροϊόν του σερβίρεται από την «καμένη» μικρή οθόνη των τελευταίων χρόνων. Νέα μόδα τα γελοία τούρκικα σήριαλ που κάνουν πάταγο. Από την μια είναι πάμφθηνα για τα κανάλια που γεμίζουν διαφημιστικές ώρες στο «τζαμπέ» κι από την άλλη έχουν μεγάλη διεισδυτικότητα στην ελληνική κοινωνία, αφού όλοι έχουμε γίνει «Τούρκοι»!
Η πρώτη επαφή που είχαμε με τον πλούσιο πολιτισμό της γείτονας ήταν μόνο οπτική στην ταινία «Χτυποκάρδια στα θρανία», όταν ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ και η Αλίκη Βουγιουκλάκη πηγαίνουν ταξίδι του μέλιτος στην Πόλη. Εκεί η αθάνατη Αλίκη τραγουδά το «καροτσέρη – καροτσέρη» την στιγμή που πίσω στο πλάνο βλέπουμε την Αγιά Σοφιά. Αν και το μνημείο είναι Ελληνικό, ας δεχτούμε ότι είδαμε ολίγον από Τουρκία (έστω ευρωπαϊκή) στις μεγάλες μας οθόνες. Η δεύτερη τουρκική νύξη που θυμάμαι είναι στην ταινία «ο Τζαναμπέτης» με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα. Σε μια σκηνή η οικονόμος του σπιτιού, Μαρίκα Νέζερ κάνει μια οθωμανική υπόκλιση και προσφώνηση στον μαγκούφη αδερφό του Κωνσταντάρα, επειδή παραστράτησε κι έμπλεξε με μια τουρκάλα τραγουδίστρια (Μάρω Κοντού). Μέχρις εκεί καλά!
Μετά ήρθε ο «Ξένος γαμπρός», ο Νικόλας μας. Ερωτεύτηκε παράφορα την Ναζλί και πηγαινοερχόταν στα Μικρασιατικά παράλια για… μπακλαβά. Στα ελληνικά ο «Ξένος Γαμπρός» μεταφράστηκε τα «Σύνορα της αγάπης» και πράγματι η σειρά ξεπέρασε τα σύνορα της Τουρκίας κι αγαπήθηκε από το εγχώριο ποίμνιο. Την επιτυχία του mega ζήλεψε κι ο «έτερος Καππαδόκης», ο ΑΝΤ1, το οποίο έκανε ρελάνς στην Ναζλί με Σεχραζάτ ή αλλιώς «Χίλιες και μια Νύχτες». Από εκεί και πέρα, το «γκιουζέλ» πάει σύννεφο στην ελληνική Χονκιάρ Tv, καθώς ακολούθησε το Alpha με το «Αγιάζι του έρωτα». Όσο στις μικρές οθόνες φοράνε φέσι, τόσο θα αλλάζουν κανάλι και θα σιχτιρίζουν οι Έλληνες τηλεθεατές που δεν έχουν γίνει ακόμα ζόμπι. 400 χρόνια χρειάστηκαν για να αποτινάξει το έθνος τον τουρκικό ζυγό. Μέχρι να ξυπνήσει ο Έλληνας και να καταλάβει ότι του σερβίρουν μπαγιάτικες τηλεοπτικές γεύσεις υπολογίστε καμιά… χιλιετία.
Είναι πράγματι εξωφρενικό στην χώρα που γέννησε το θέατρο, τα δρώμενα, την κωμωδία και την τραγωδία, οι σύγχρονοι νεοέλληνες να παρακολουθούν σαν χάνοι Τούρκους ηθοποιούς σε απλοϊκές ιστορίες να προσπαθούν να εκμαιεύσουν το χαμόγελο ή το δάκρυ με μορφασμούς και άναρθρες κραυγές. Η αίσθηση του κάλλους είναι πια μια σπάνια ιδιότητα στην ελληνική κοινωνία, ειδάλλως δεν θα είχαμε φτάσει σε αυτό το σημείο σήψης και συβαριτισμού. Τρίζουν τα κόκκαλα του Ευριπίδη, του Αισχύλου και του Σοφοκλή, αλλά κυρίως του Αριστοτέλη που αν ζούσε τώρα θα όριζε την ελληνική τηλεοπτική τραγωδία ως εξής: «Έστιν ουν πραγματική τραγωδία απομίμησις πράξεως σπουδαίας και βλακείας, μέγεθος εχούσης, τουρκισμένω λόγω, χωρίς εκάστω των χαζών εν τοις μορίοις, κρώντων και ου δι’ απαγγελίας, δια δακρύων και κόπρου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων αυτοκάθαρσιν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου