Λήσταρχοι

 Δ. ΔΑΝΙΚΑΣ                            

 ΤΟ ΒΗΜΑ 18-11-11

Και μετά μου λέτε εσείς πόσο πατριώτες είναι οι δικοί μας πολιτικοί. Για να καταλάβετε ρίξτε απλώς μια ματιά στις δηλώσεις του Χορστ Ράιχενμπαχ. Αυτού ντε που κατέφθασε εν Ελλάδι για να διακορεύσει την εθνική μας κυριαρχία και να κατασπαράξει την δημόσια περιουσία. Του επικεφαλής ομάδας δράσης της Ευρωπαικής Επιτροπής. Λέει λοιπόν αυτός ο άθλιος ανθέλλην και εχθρός του Λαού: Ότι από φοροδιαφυγή έχουν εξαερωθεί περί τα εξήντα δισεκατομμύρια ευρώ. Ότι πρέπει αμέσως να εισπραχθούν οκτώ από αυτά, ότι το φορολογικό σύστημα είναι άδικο και αντιλαικό. Και ότι η δημόσια μηχανή είναι πνιγμένη στην γραφειοκρατία και ως εκ τούτου στραγγαλίζει κάθε δραστηριότητα. Με απλά λόγια λέει αυτά που κάθε απλός μισθοσυντήρητος πολίτης κατηγορεί όλα αυτά τα χρόνια την πολιτική εξουσία. Σας το χω ξαναπεί. Μοναδικό φως και ύστατη ελπίδα μόνο από τον εχθρό. Γιατί κάμποσοι έλληνες είναι χειρότεροι και από τους χειρότερους και αθλιότερους ανθέλληνες. Επειδή η οικονομική ελίτ είναι κομπραδόρικη και μεσιτική. Επειδή είναι κρατικοδίαιτη και αντιαναπτυξιακή. Επειδή μοναδική της φροντίδα είναι το πλιάτσικο στην δημόσια περιουσία. Και επειδή ένα σημαντικό μέρος αυτής της ελίτ πορεύεται με την παλιά, φεουδαρχική λογική.
Φανταστείτε. Αυτά σήμερα αποκαλύπτει ο Χορστ Ράινχενμπαχ, τα ίδιο ακριβώς υπογράμμιζε στην έκθεσή του τον Μάρτιο του 1947 ο Πολ Πόρτερ*. Απεσταλμένος της αμερικανικής κυβέρνησης του Τρούμαν προκειμένου να εισρεύσουν δολάρια από την βοήθεια του σχεδίου Μάρσαλ. Έλεγε λοιπόν:

΄Οτι «οι κερδίζοντες, δηλαδή βιομήχανοι, έμποροι, κερδοσκόποι και μαυραγορίτες διάγουν εν πλούτω και χλιδή»

Ότι «υπάρχει σημαντικό ποσοστό συγκαλυμμένης ανεργίας»
Ότι «κανένα μέτρο εν έχει παρθεί για να δοθεί χρήσιμη εργασία στο ευρύτερο στρώμα του πληθυσμού»

Ότι «δυόμισι χρόνια μετά την απελευθέρωση η χώρα, παρά την ουσιαστική ξένη βοήθεια, εξακολουθεί να βρίσκεται σε κατάσταση νεκρή»

Ότι «σημαντικά ποσά ξένου συναλλάγματος σπαταλήθηκαν σε εισαγωγές ειδών πολυτελείας, την πώληση χρυσών λιρών και την μαύρη αγορά»

Ότι «η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα άλλο από το να ζητάει συνέχεια ξένη βοήθεια για να διατηρεί την εξουσία της και να διασώζει τα προνόμια μιας μικρής κλίκας εμπόρων και τραπεζιτών οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία της χώρας»
Ότι «η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας»
Ότι «τα μέλη αυτής της κλίκας επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο ένα φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί σκανδαλωδώς»
Ότι «αντιτίθενται στον έλεγχο συναλλάγματος και δεν διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στην δική τους χώρα» 
Ότι «τα συμφέροντα των εφοπλιστών προστατεύονται με σκανδαλώδη τρόπο και ενώ εκείνοι κερδίζουν τεράστια ποσά, το χρεοκοπημένο κράτος δεν αποκομίζει κανένα όφελος απ αυτό»

Να συνεχίσω; Περιττό. Το συμπέρασμα απλό: Κατσαπλιάδες, κομπραδόροι, λήσταρχοι και της χώρας «δολοφόνοι». Τέτοιοι ήταν, τέτοιοι είναι. Τον έλληνα κοτζαμπάση όσο και να πλένεις το σαπούνι σου χαλάς!

(*) Ο Πολ Πόρτερ, έχει μείνει γνωστός στην ιστορία για το σφυριχτό χαστούκι που έριξε στο γλοιώδη Στέφανο Στεφανόπουλο, ο οποίος στη συνέχεια «δώρισε στην κυρία Πόρτερ ένα διαμαντένιο περιδέραιο, για να κατευνάσει τον Πόρτερ». Έτσι, για να γνωρίζουμε το επίπεδο της ελληνικής διπλωματίας. Αν και, σύμφωνα με το B. Ραφαηλίδη, ο Πόρτερ δικαίως σφαλιάρισε τον τότε υπουργό Συντονισμού, ακριβώς λόγω της απίστευτα χυδαίας και προκλητικής συμπεριφοράς της τάξης που είχε έρθει να εξυπηρετήσει.